เด็กน้อยหลงทาง

เด็กน้อยนายหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า

ตอนนี้ผมหลงทาง ไม่รู้จะเดินไปทางไหนจิงๆ แค่ก้าวเท้าผมยังไม่รู้เลยว่าจะก้าวเท้าซ้ายหรือขวาก่อนดี อาจจะเปนเพราะผมเดินทางไม่เก่ง ไม่ชำนาญเส้น ที่สำคัญผมอ่านแผนที่ไม่ออก ผมมีผู้นำทางที่คอยบอกบริเวณที่หมายให้กับผม แต่ผมก็ยังเดินไปไม่ได้ แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนตาบอด การที่จะให้ใครจูงผมไปยังเป้าหมายคงไม่ใช่เรื่องดีนัก ผมเริ่มเข้าใจกับคำว่ามืดแปดด้านมากขึ้นในตอนนี้ ผมคงให้สัณญาไม่ได้ว่าผมจะไปถึงเป้าหมาย แต่อย่างน้อยในตอนนี้ผมก็ได้รู้ว่าระหว่างทางมันยากลำบากแค่ไหนและก็หวังอยู่ลึกๆว่า... ผมคงไปถึงจุดหมาย แม้มันจะถึงโดยไม่สวัสดิภาพก็ตามTT #ให้ตายเถอะ Project

ที่มา facebook ของเจ้าเด็กน้อย

พี่จะบอกเจ้าเด็กน้อยว่า

เจ้าเด็กน้อยหลงทางกลางแสงดาว
แต่ละก้าวจะย่างยังหวั่นไหว
ถึงดาราบอกทางยังหวั่นใจ
หนทางใด คือมรรคา หายากจริง

เจ้าเด็กน้อยเจ้าเคยหวนไปคิด
ถึงชีวิตที่ผ่านพ้นทุกสรรพสิ่ง
เจ้าเคยเตรียม ใจกาย ไว้พักพิง
พร้อมแอบอิง ประสบการณ์ แล้วหรือยัง

เจ้าเตรียมกาย เผชิญโลกมากเพียงใด
เจ้าเตรียมใจ ทุกข์ยาก พร้อมพลาดพลั้ง
เตรียมสมอง เตรียมปัญญา เตรียมพลัง
ลดอคติ ชิงชัง จะเป็นไร

จงรู้จักเริ่มต้นที่จะคิด
ถูกหรือผิด พลาดพลั้ง ยังแก้ได้
หากไม่เริ่ม ไม่ล้ม ไม่แก้ไข
ขวากหนามใหญ่ คงอับจน พ้นปัญญา

ดีแล้วหนาที่รู้ยังอ่อนด้อย
จงอย่าคอย ให้ใคร แก้ปัญหา
จงพากเพียร เรียนรู้ พัฒนา
จะได้มาซึ่งเสบียงไว้เลี้ยงตน

แสงดาว ในที่มืด ส่องสว่าง
ยังนำทาง ให้ผู้คน ไม่สับสน
จงพินิจดาราให้แยบยล
จะรู้หนทางเดินทางต่อไป