ทหาร VS พลเรือน: ความคิดไม่ตรงกัน

ถึงแม้ว่าผมจะเคยเรียนวิชาทหารอยู่บ้างครั้งตอนเรียนมัธยม ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทหารประเทศไทยทำไมไม่พัฒนาเทคโนโลยีใมช้เอง จนวันก่อนผมได้มีโอกาสคุยกับผู้หมวดทหารบก แล้วผมถามเข้าว่าทำไมทหารไทยไม่พัฒนาเทคโนโลยีใช้เองทำไมต้องซื้อเขาอยู่เรื่ยย ผู้หมวดตอบว่าทหารไม่ได้มีเวลาว่างมาคิดคนสิ่งเหล่านี้ พลเรือนซิต้องช่วย ตอบอย่างนี้ชักสงสัยเลยถามต่อไปว่า แล้วห็นสอบนายร้อยที่ทั้งประเทศคนเข้าได้เก่งๆ ทั้งนั้น หัวสมองก็ชั้นนำของประเทศนะน่าจะมีหน่วยงานพี่พัฒนาศักยภาพบุคลากรที่มีความสามารถ เพื่อที่จะได้มาเป็นนักวิจัยทางการทหารที่ดีได้นิ มันก็บอกอีกว่าก็ไอ้คนที่สอบได้ที่หนึ่งของประเทศไปเรียนายร้อยบางครั้งยังเกือบซ้ำชั้นเลย (หมายความว่าไงหว่า) ผมก็ถามต่อไปว่า เอ้าก็เห็นอาจารย์ที่โรงเรียนยายร้อยเก่งๆ กันหลายคนนี้เห็นมีบทความทางวิชาการออกมาจากรั่วทหารอยู่บ่อย ผู้หมวดก็ตอบว่านั้นอาจารย์ อิอิ อือ ถ้าอย่างนั้นสวัสดอฅิการทหารละเป็นไงบ้าง ผู้หมวดตอบเลี่ยงๆ ว่า ที่จริงทหารน่าจะได้สวัสดิการและเงินเดือนเพิ่มมากว่านี้ดูหทารสิงคโปร์ดิ เงินเดือนเยอะ อยู่สบาย ถ้าได้ไปเป็นทหารที่ต่างประเทศรวยไปแล้ว อือ ผมไม่รู้ว่าทหารทุกท่านคิดเหมือนเพื่อนสนิทของผมเหมือนกันทุกท่านหรือไม่ แต่โปรดได้ทราบไว้ว่าพลเรือนอย่างพวกผมคาดหวังกับนายทหารมากกว่าที่ท่านคิด หลายๆครั้งผมคิดว่า ทหารเป็อาชีพที่ได้รับเกียรติจากสังคมมาก ขนาดรับพระราชทานกระบี่ ในหลวงยังเสด็จโดยพระองค์เอง ผมคิดว่านักเรียนที่เรียนโรงเรียนนายร้อยจะจบออกมาและมุ่งที่จะดำรงอุดมการณ์แห่งวิชาชีพอย่างแรงกล้า มากว่าการกล่าวคำคำปฏิญาณแต่ต้องแสดงออกด้วยการกระทำ อาจเป็นเพราะทหารได้รับการอบรมให้อยู่ในวินัยให้อยู่ในโอวาทของผู้บังคับบัญชา นั้นหมายความว่าท่านจะคิดอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมส่วนรวมไม่ได้เชียวหรือถ้าไม่มีคำสั่ง ผมถามไปอีกว่า แล้วเรียนจบวุฒิวิศวะ หรือ วิทยาศาสตร์ มา ไม่คิดจะปรับปรุงอะไรให้หน่วยงานมั้งเหรอ ผู้หมวดของผมก็ตอบว่าไม่มีงบประมาณ ฮะๆๆ คาดแล้วว่าตอบมาอย่างนี้นั้นหมายความว่าสายบังคับบัญชาที่เข้มแข็งทำให้นายทหารรุ่นใหม่ที่ไม่มีจิตใจที่เข็มแข็งพอไม่กล้าที่จะทำอะไร นอกคำสั่งถึงแม้เรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องดี และคำพูดเหล่านี้สะท้อนให้เห็นว่า ไม่ใช้ทหารทุกคนที่จะรู้จักเศรษฐกิจพอเพียง เพราะไม่มีงบประมาณก็ทำอะไรไม่ได้นั้นเอง